يَا هَادِيَ الْمُضِلِّين
طلوع مي کنه و اين طلوعش، شروع غروبش ميشه
آتشي روي سرش گرفته که نگو
مي سوزه و مي سوزه
آي ميسوزه ها
سر نخ آتيش که روي سرش مي سوزه رو که مي گيري مي بيني تا اعماق وجودش نفوذ کرده
آب ميشه ، ذره ذره
کسي متوجه آب شدنش نميشه، حتي خودش
انگار غرورش پايبندش کرده، مي سوزه اما از جايش تکان نمي خوره! گويا مي خواد ايستاده بميره
شمع رو مي گم
مرامش سوختن در سکوته
مي سوزه و مي سوزونه
عاشقي يعني همين، بسوزي و آب بشي و صدات در نياد
عاشق تر از شمع هم داريم؟؟؟
بعله که داريم
عاشق تر از شمع جناب پروانه ست
آخ که چقد ديوانه و عاشقه
عشوه کنان دور آتيش شمع مي چرخه
اينقدر دور قد و بالاي شمع مي گرده که مست ميشه و نازنين بالهاش رو گرفتار عشق شمع مي کنه
اما انگار نه انگار که بالهاش آتيش گرفتن
مي دوني چرا؟
آخه اينقدر اين پروانه مادر مرده از درون آتيش عشق مدهوشش کرده که اصلا حاليش نميشه بالهاش سوخته
شايد هم مي فهمه و خودش را به نفهميدن مي زنه
لابد دوست نداره که لذت آتيش درونش را با هيچ چيز عوض کنه ،حتي با فهميدن!
از درون سوختن حس و حالي داره که ما نمي فهميم، يعني تا پروانه نشيم نمي فهميم. همون پروانه اي که عاشق شعله ي شمع شده.
اللهم الرزقنا
حيلت رها کن عاشقا ديوانه شو ديوانه شو
و اندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو
هم خويش را بيگانه کن هم خانه را ويرانه کن
وآنگه بيا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو
اما توي اين بين فقط بيچاره گل
که فقط ميتونه به عشق بازي اين دو نگاه کنه و حسوديش بشه و نتونه خودش رو به معرکه برسونه
وقتي عشق بازي اين دوتا رو مي بينه ، انگار دنيا روي سرش آوار ميشه
پيش خودش ميگه کاش اون دستي که شمع رو روشن کرد تا بسوزه بياد و منم خلاص کنه
تو همين فکراست و روزها مي گذره و گل پژمرده ميشه يواش يواش از حسرت اون روز خم مي شه و الفاتحه
پي نوشت:
يه چيزايي توي اين دنيا لياقت و ظرفيت مي خواد
اونايي که توي اين دنيا براي "او" مي سوزن خوش به حالشون
دعا کنن ابوحيدر هم لياقت سوختن براي "او" پيدا کنه و عاقبتش مث گل قصه نشه
اگه اهل سوختن نشي و براي "او" فنا نشي ، آخرش پژمرده ميشي و مي ميري
در خور آتش چو از تردامني ها نيستم
آه سردي مي کشم گاهي براي سوختن
يا علي مدد
درباره این سایت